چلنگری یعنی آهنگری سبك و محلی كه در آن اشیاء سبك‌وزنی مانند میخ‌طویله، میخ سركج، نیم‌ذرع بزازی، انبر و سیخ و سه‌پایه‌ی آهنی، زنجیر و سیخانك، قلم، سنبه، منقل آهنی، چفت‌و‌ریزه، تملیك، اسكنه، مقار، درفش، جوالدوز و امثال این‌ها می‌ساختند. چلنگرها معمولاً تنها و بدون شاگرد كار می‌كردند.از جمله كارهای دیگر این چلنگران، ساختن انواع نعل بود. از نعل‌های كوچك (مثل نعل الاغ یا نعل‌های پاشنه‌ی كفش و گیوه و میخ‌های مربوطه) و نعل‌های سوراخ‌دار میخ‌خور تا نعل‌های سه‌پایه‌ی میخ سرخود . نعل‌های بی‌سوراخ (كه به كار جادو و خرافات می‌آمد).
برای انجام كار چلنگر ی فلز بریده شده یا قطع شده به شكل موردنظر را در كوره نهاده تا داغ و كمی نرم شود . سپس تكه آهن را با انبر گرفته و روی سندان می گذارند و با چكش روی آن می كوبند تا شكل افزار مورد نظر را بگیرد . در صورت لزوم بارها تكه ی فلز را در كوره می نهند تا دوباره نرم شده و روی آن می كوبند تا بالاخره به شكل مورد نظر و دلخواه در بیاید . برای دسته بیل و كلنگ و … معمولا از چوب تراش خورده ، استفاده می كنند . برای محكم تر شدن قطعه فلز آن را در حالی كه داغ است در آب می نهند و به اصطلاح آن را آبدیده می كنند .
